Cümle

Rakının ilk yudumunu almadan evvel

içine sızan anason kokusunda bulduğun insanların hasreti kadar

gerçek..

Bu hayatta bir şeyleri anlamak istediğin kadar anlarsın.

Anlayışın sevgin kadar..

Derdini de sevdikçe

kendini derdinle kabul ettikçe helalleşebilirsin yalnızca.

Her geçmiş biraz bulanık

dalıp gittikçe buğusu artan..

Berrak olan an yalnızca şimdi.

Sen şimdi bu cümleyi okurken bir üst satır nasıl bulanıklaştıysa gözünde

öyle kademe kademe..

Satırlar devam ettikçe daha uzakta kalan daha da bulanıklaşıyor.

Ama bu cümleyi getiren,

bu bağlaçların bu cümleyi bağladığı,

bu cümleyi anlamlı kılan hep önceki cümleler..

Tüm cümleler, gözüne yaş düşürdüğünce,

yanağına bir çizgi kondurduğunca büyük.

Bazı cümleler büyük harfle başlar,

bazı cümlelerde eşittir harfler.

Bazı cümleler noktayla biter.

Bazısında bir bitiş yoktur..

Hikâyeleri de romanları da 

şiirleri de

hayatları da cümleler oluşturur.

Cümlelerse birilerine aittir hep.

Ben bazen hayatımda birden fazla "biri" olduğumu hissediyorum.

Sonra biz bu birileri toplanıp

rakı içiyoruz,

çay içiyoruz..

konuşuyoruz.

Konuştukça,

cümleler arttıkça

anlıyoruz.

Seviyoruz.

Anlamak istiyoruz,

anlamak istedikçe soru işaretleri cümlelere bürünüyor.

Cümlelendikçe anlıyoruz

cümlelendikçe yaşıyoruz.

Velhasıl-ı kelâm

Cümle kurun.

Cümle kurmadan bir hayat sahibi olamazsınız.

Kendinize ait cümleleriniz olsun ki

yine kendinize ait bir hayatınız olsun.

Bunlar da bu bendeki "biri"lerinin

bendeki kadınların,

naçizane cümleleri..

İyi pazartesiler dilerim.